Eiland vol avontuur

Vaak gaan dingen nét even anders dan gepland. Nou dit weekend ging alles even anders dan gepland. In positieve maar helaas ook negatieve zin. Hierbij het verhaal over mijn adventure weekend op Curaçao.

Vrijdag was het plan om te gaan bowlen. Hoe we hier ook weer bij zijn gekomen ik weet het niet, maar het klonk als een topplan! Oke ik weet het wel, ik regel het bedrijfsuitje voor mijn werk en moest even warenonderzoek doen of dit wel een leuke bowlingbaan was. Rond half negen zijn we richting adventure city gereden omdat hier een bowlingbaan zou zijn. Bij aankomst bleek het een soort speelhal te zijn. Wij naar binnen en vragen waar de bowlingbaan was, deze bleek nog niet aanwezig te zijn. In het andere filiaal hadden ze wel een bowlingbaan, maar dan zouden we weer helemaal daarheen moeten. En die speelhal, ja dat is natuurlijk net zo leuk! Als kleine kinderen op de kermis hebben we staan schieten, racen, airhockeyen en natuurlijk dansen. Ik denk dat dit een van de grootste inspannende activiteiten is geweest sinds tijden.

Nadat we uitgespeeld waren in de speelhal zijn we heel even bij Wet&Wild geweest, maar omdat het hier niet heel gezellig was zijn we teruggegaan naar de Nieuwestraat. Hier hebben we eerst een drankje gedaan bij Rockbeach om vervolgens met een groepje aan de bar te gaan zitten bij Miles. Een avond die we heel anders gepland hadden maar uiteindelijk super leuk was!

Zaterdag hadden we een overnachting op het strand gepland staan. Om half drie met een auto vol met spullen reden Sharon, Renee, Tess en ik richting het christoffelpark. Toen we boven op de Julianabrug reden zagen we achter ons al een wand van regen aankomen. Niet oke. Tess heeft nog even contact gehad met de man van het park en die zei dat het daar helemaal helder was en er geen problemen met het weer waren. Toen we bij de supermarkt aankwamen hoosde het zo erg dat Sharon ons recht voor de deur eruit heeft gegooid en wij snel even boodschappen konden doen. Op onze vervolgweg werd het gelukkig op een gegeven moment droog.

Bij het (droge) christoffelpark aangekomen hebben we onze spullen in een Jeep gegooid en zijn we richting het strand gereden waar we zouden gaan slapen. Nadat José, Sharon en ik onze hangmatten geïnstalleerd hadden zijn we terug gereden om de jongens op te halen. De man bij wie we geboekt hadden heeft ons toen door het park gescheurd om op zoek te gaan naar herten. Helaas hebben we deze niet gespot! Het was wel heel gaaf om te doen, alsof we op een soort safari waren zaten we met z’n allen achter in de jeep en hebben we mooie natuur gezien. Helaas zijn we geen herten meer tegengekomen.

Na de tour zijn we terug gegaan naar het kamp om te gaan eten. Renee en ik hadden al een pastasalade gemaakt ’s morgens zodat we die alvast hadden. De andere meiden hebben de barbecue aangedaan en hamburgers staan bakken. Tot aan hier ging het helemaal prima. Toen we net het eten ophadden kwamen er wat spetters. Deze spetters veranderde snel in een bui, alle spullen inpakken en verkassen naar het begin van het park. Hier staan overkappingen waar we dan wel onder konden gaan liggen. Gelukkig was de bui snel over en konden we wel terug naar het strand om rond het kampvuur te gaan zitten. Na een goed muziekje van Bandy, een paar marshmellows en wat drankjes zijn we teruggereden naar de overkappingen om hier te gaan slapen. De volgende dag zouden we om half vijf opstaan om de christoffelberg te beklimmen.

Toen ik eindelijk in m’n hangmat gesetteld was begon de hel. Ik lag nog geen half uur in dat ding toen de eerste druppels kwamen. Gelukkig had ik mijn lakens over me heen die blijkbaar als een soort tent de regen buiten hielden. Toen de bui voorbij was ben ik uit mijn hangmat gegaan en heb ik een van de lakens over de lijn boven mij gelegd zodat deze als tentdoek kon dienen. Toen ik weer wou gaan liggen donderde ik eerst nog even op de stenen onder mijn hangmat, maar toen ik weer lag had ik de hoop dat ik de nacht zou overleven. Een beetje nat van de eerste bui lag ik vol goede moed in mijn hangmattent. Dit duurde denk ik 10 of 15 minuten tot het weer begon te regenen. Maar ik had goede hoop, de tent hield het nog best goed! En toen brak de hel los. Of beter gezegd, de hemel open. Bakken, maar dan ook echt bakken met regen kwam er naar beneden zetten. Mijn hangmat hing tussen de randpalen van de overkapping dus ik ben letterlijk uit mijn hangmat gespoeld. Onder de overkapping lag Renee op een picknicktafel, ik ben snel naast haar gaan zitten. Het regende zó hard dat het zelfs onder de overkapping door waaide en dat Renee ook nat werd. Na een half uur zo gezeten te hebben zijn we toch maar door de regen naar binnen gerend. Sharon, Bandy en José hingen onder een grotere overkapping dus die werden gelukkig niet nat. De anderen die weggespoeld waren zijn in het kantoor blijven liggen. Renee en ik zijn uiteindelijk in een auto gaan liggen om toch nog een poging tot slapen te doen.

Rond een uurtje of twee hebben we eindelijk onze ogen gesloten om tot half vijf te kunnen slapen. Om half vijf kwam José ons wakker maken om te overleggen of we nog de berg op zouden gaan. Eerst had ik echt iets van nee ik ga dit niet doen, zo weinig slaap, zo koud gehad, geen goede keuze. Maar aan de andere kant dacht ik, ik wil nog wel een keer die berg op en ik ben er nu toch. Dus toch vol goede moed opgestaan, omgekleed en in de Jeep gestapt om naar de berg te rijden. Dit zou ook de enige kans zijn om de zonsopgang vanaf de berg te bekijken.

Zo gezegd zo gedaan, in het donker op de berg. Dit betekend dus dat je echt helemaal niets ziet. Gelukkig hadden een aantal een zaklamp op hun telefoon en had ik een echte zaklamp mee. Ik liep voorop en heb flink de pas erin gezet want ik moest en zou op tijd boven zijn om de zonsopgang te zien. Op een gegeven moment kwamen we bij een pad met hele grote plassen. Renee had de berg al een keer gedaan dus wij vragen klopt dit wel? We moesten ook meteen al een redelijk hoge muur opklimmen. Renee zei dat er echt maar een pad was dus dat het wel moest. Tot we op een gegeven moment tegen letterlijk een muur aanliepen. Blijkbaar hadden we toch niet het pad gevolgd. De route stond aangegeven met reflecterende bordjes en gelukkig ik zag door de bosjes het echt pad lopen. Toen we weer op dit pad waren ging het weer iets makkelijker. Het laatste stuk is wel echt klimmen. Dit is nog best lastig!

Na 40 minuten waren we om stipt 6.00 boven op de berg. Gemiddeld lopen mensen er meer dan een uur over en wij hebben het in het donker met een omweg in 40 minuten gelopen! Trots hebben we boven op de berg zitten wachten tot de zon opkwam. Dit was echt heel erg mooi. Eerst werden de onderste wolken roze met paars en de plukjes wolken daarboven goud. Daarna kwam de zon heel snel boven de wolken uit. Het uitzicht vanaf de berg is echt heel mooi. Je kunt het eind van het eiland zien en aan de andere kant Willemstad. Het was zo helder dat we zelfs de Tafelberg aan de andere kant van het eiland konden zien.

Na de nodige foto’s en een lekker broodje zijn we aan de terugweg begonnen. Zo stijl als je moet stijgen, zo stijl moet je dus ook naar beneden. Ik ben heel blij dat ik lange benen heb, dat scheelde echt wel een stuk! Op een van de foto’s is een bordje met de richting te zien. En nee, deze foto is niet gedraaid of iets, dit is gewoon waar je heen moet!

De rest van de dag hebben we helemaal niets meer gedaan. Na de berg zijn we helemaal gebroken maar wel voldaan terug naar huis gereden en hebben we bij St Tropez liggen slapen. Ik ben heel blij dat ik de berg heb gedaan. Op andere dagen kun je het park niet voor 7 uur op dus kun je nooit de zonsopgang zien. Het uitzicht en de tocht war heel gaaf en hebben de verregende nacht een beetje goed gemaakt!